Дали би се вратиле на играње игри како порано на Game Color или Sega Mega? А можеби некој сè уште се сеќава на Commodore 64 или ZX Spektrum? Ако одговорот е „Да“ – не грижете се. Ретро трендот всушност е се попопуларен.

Кога имав дванаесет или тринаесет години, со часови играв игри како „DuckTales“ на мојот Game Boy. Станува збор за потера по пет скапоцени предмети ширум планетата, а во центарот на дејството е дизниевиот херој Баја Дак. Играта не понуди многу графички: потемни и посветли зелени тонови. Техничките можности беа крајно ограничени. И покрај тоа, ја сакав играта.

Триесет години подоцна, ретро игрите се во тренд. Вреди да се спомене „Super Meat Boy“ од 2010 година, игра која стилски се потпираше на самите почетоци на таа забава. Или „Nintendo Classic Mini“ од 2016 година – мини конзола со колекција на стари игри. Сето тоа дополнително го зајакна ретро трендот, пишува DW.

Носталгијата ме поттикна повторно да ја пуштам „DuckTales“, овој пат во боја и на ТВ екранот. По половина час престанав. Едвај стигнав до половина од првото ниво, а поранешната страст не беше обновена.

Популарен меѓу милениумците

Секој кој игра игри од осумдесеттите или деведесеттите денес мора да биде многу отпорен на нервоза, бидејќи очекувањата од технологијата се целосно променети. Ретро игрите својата привлечност ја должат на естетиката на видливите пиксели и затоа се вратија на почетокот на втората деценија од новиот милениум. До денес, таканаречената растерска графика им овозможува на малите, независни тимови да развиваат дури и врвни, креативни игри за малку пари.

Таа естетика првенствено одговара на оние кои пораснале во текот на осумдесеттите и деведесетите. Но, не само тие, вели дизајнерот на игри Артур Екман. Неговата игра од 2023 година „Супер Кетбој“ има многу климови до 1990-тите. Дури и на саемот за видео игри Gamescom во Келн, неговата креација беше претставена на стара телевизија со катодни зраци „лампаш“.

„Секако, имаме и постари играчи кои пораснале со Нинтендо, па навистина им се допаѓа и велат: Па, ме потсетува на тие денови. Но, играат и помладите. Децата од пет, шест, седум години, кои ја играат играта за прв пат, кои можеби за прв пат гледаат телевизор со катодна цевка, се целосно фасцинирани од постарата технологија. И брзо учат. Првите обиди се секако неуспешни, но потоа стануваат се подобри и подобри, а тоа им причинува задоволство. Нивната амбиција е разбудена да ги надминат сите нивоа на играта“, вели Екман.

„Super Catboy“ не е чиста ретро креација. Авторите ја гледаат играта како продолжение на легендарните „Mega Man X“ (1993), „Donkey Kong Country“ (1994) или „Metal Slug“ (1996). Играта од 2023 година се потпира на оригиналите и визуелно и механички. Дури и музиката во позадина потсетува на деведесеттите. Но, производот ги задоволува и потребите на денешните играчи.

Интересно е што мачките во играта, во зависност од јазикот, имаат различен број на животи. Бидејќи на англиски се вели дека имаат девет животи, во англиската игра мачките имаат два животи повеќе отколку на германски, како што вели германската поговорка дека имаат седум.
Нови игри за стари уреди

Во меѓувреме, има голем број на игри со ретро елементи. Заедно со тој тренд, се појави мала сцена на дизајнирање игри за антички конзоли и компјутери: „Има многу луѓе кои создаваат нови игри за стари уреди. Многу луѓе се заинтересирани за тоа, бидејќи такви уреди имале во детството, но не можеле да ги програмираат. Во меѓувреме го стекнале тоа знаење. Покрај тоа, вистински предизвик е да се програмира нешто што ќе работи на толку стар уред“, вели Кристијан Глејснер, основач на компанијата „Др. Wuro Industries“, која развива и продава игри за легендарниот компјутер од осумдесеттите – Commodore 64. Патем, тој веќе се најде во технолошките музеи.

Денес, една игра на Интернет можат да играат сто играчи заедно. Во осумдесеттите и деведесеттите, децата се собираа околу екранот, играа едни против други или се менуваа. Ова е тајната на популарноста на музејските компјутери. Игрите што Кристијан Глајснер ги разви за стариот Commodore се испорачуваат со четири стапчиња за игра. Покажува зошто ваквите приказни се успешни: физичка близина со соиграчите, време поминато заедно… Тоа се очигледно работи што луѓето ги бараат.

Commodore 64 сè уште има свои обожаватели, но неговите игри може да се играат и на компјутер, конзола, паметен телефон… И покрај тоа, љубителите на тој стар компјутер се зголемуваат на број, што не го изненадува Кристијан Глејснер. Тој го споредува со автомобили – многу луѓе обожаваат винтиџ автомобили.

Растерската графика предизвикува носталгија

Носталгијата е копнеж по места и нешта кои веќе ги нема. Или која никогаш не постоела. Привлечноста кон таква емоција е заедничка карактеристика на сите игри во ретро стил.

Новите игри кои предизвикуваат такви чувства по дизајн не би можеле да функционираат на старите уреди, бидејќи им треба голема компјутерска моќ. Така ќе биде и играта „Everdeep Aurora“, која ќе излезе во 2024 година во верзија за компјутер. Екстремно намалената палета на бои визуелно потсетува на игрите на Game Boy. Станува збор за мачета која расте во дистописки свет и ја бара својата мајка.

Играта ја дизајнираа Шпанците Микел Охеа и Хуан Абад: „Веруваме дека можеме да кажеме повеќе работи со ограничувања отколку со подобра графика и повеќе пиксели“.

Просечната возраст на луѓето кои ги играат овие игри во Германија е 37,9 години. Многумина од нив пораснаа со Game Boy, па контактот со играта значи потсетување на безгрижното време, сосема поинакво од денес.