Нема сомнение дека монаштвото е една највеличествена света тајна во Црквата Божја. Во една прилика, нашиот Старец, Епископот г. Партениј ќе каже дека „тоа е бесценет дар од Бога, патека кон преобразување на човечкото срце и обожение. Монахот е оној кој ја оставил земната суета и се затворил во прегратките на Христовата љубов, барајќи да ја исполни Божјата волја со целото свое битие. Монаштвото е мистичен подвиг, каде што преку блаженото послушание умот се ослободува од светските грижи, а душата се води кон непрестајна молитва и соединување со Бога. Животот на монахот е непрестајна борба со страстите, фронтално соочување со силите на Адот, но истовремено и сладост на небесната благодат. Монахот го зема на себе Крстот Христов, со секој здив Го исповеда Бога и Му ја принесува својата љубов, посветувајќи се целосно на Црквата и на спасението на светот. Монашкиот живот е тајна на тишината, каде што зборовите се малку, но молитвата непрестајна; живот во послушание, во смирение и во духовна радост, исполнет со славословие кон Бога“ (Беседа на монашки синаксис).

И ете, токму по тој благодатен пат на самоодрекување и на духовна радост, вчеравечер зачекорија тројца нови монаси на Христа, духовни рожби на бигорскиот отец на отците, Старецот наш свет и возљубен, Преосвештениот Епископ Антаниски г. Партениј. Имено, според нашата стара манастирска пракса, во навечерието на празникот Усекновение на Чесниот Претеча и Крстител Јован, на Вечерната богослужба, нашиот драг монахољубив пименарх, Високопреосвештениот Митрополит Дебарско-кичевски г. Тимотеј, со своите татковски пастирски раце го изврши свештениот чин на монашки постриг на нашите браќа: Јајка Силккола од Куопио, Финска, Деан Божинов од Радовиш и Оливер Марковски од Куманово, кои доброволно го понесоа на себе крстот на самозаборав заради Христа и ги положија пред земската и небесната Црква вечните завети за доброволно послушание, нестекнување и целомудрие, добивајќи ги новите монашки имиња: Елисеј, Пантелејмон и Евстатиј, соодветно.

Во мигот додека нашите нови браќа, закрилувани од духовниот татковски плашт на дедо Старец и поткрепувани од неговите молитвени солзи, се облекуваа во монашките знаменија и облека, во Претечевиот преполн храм се чувствуваше почетокот на едно ново раѓање, во светлината на празникот и на величината на Свети Јован Крстител, духовниот прототип и патеводител на сите монаси. Оти, бездруго, нашиот најмил и најсакан Покровител, Претечата на Господа, е првиот монах и небесен заштитник на монаштвото, оној кој со својот живот го воспостави образецот на духовниот подвиг и на светоста. Со своето повлекување во пустината, каде што срцето му беше постојано обземено од присуството на Бога, Свети Јован ја отвори патеката за оние кои ќе го следат патот на монашкото откажување и аскеза. Тој е симбол на длабокото покајание, на непрестајната молитва и на крајното смирение – жив сведок за тоа како душата може да стане чист сад за Божјата благодат. Неговиот глас во пустината не беше само за неговото време – тој и денес одекнува во срцата на оние кои се стремат кон внатрешната тишина и кон преобразувачката сила на Божествената љубов. Како заштитник на монасите, Свети Јован ги води оние што Го љубат Бога да ја изберат пустината на срцето, каде што секоја мисла и желба се сведуваат на едно: да се израмни патот Господов, да се исчисти внатрешниот човек и да се стане достоен за Неговото повторно доаѓање.

Сведоци на испишувањето на оваа духовна и свештена историја на Бигорската Обител, освен ангелите и светиите Божји, вчеравечер беа и многубројните поклоници на Чесниот Претеча, меѓу кои и нашите драги отци и браќа, Архимандритите Матеј и Херувим, како и отците Теона и Кирил од Црквата на Грција и јерејот Петар од православната Црквата на Романија. Посебен украс на оваа наша манастирска слава беше молитвено и небесно пеење на отец Херувим со неговиот ангелогласен хор, кои ги воздигнаа нашите мисли и чувства во поинаква духовна димензија.

Исклучителен дар за сите нас и посебно за новите браќа монаси, беше длабоката монашка поука од нашиот свет архипастир, Митрополитот г. Тимотеј, срочена во неговата пригодна беседа по чинот на монашењето.

Нека ви е благословено новото духовно раѓање, наши мили браќа, во рамноангелскиот монашкиот чин! Нека вашите срца бидат секогаш смирени и отворени за послушанието кон Старецот наш свет, преку кого ќе се водите кон непрестајната светлина на Христовата убавина. Со крстот на послушанието, смирението и љубовта, да чекорите по патеката на обожението, та да го достигнете небесниот мир и да се соедините со Христа во Неговото вечно Царство. Светиот Јован Крстител, нашиот моќен Патрон, прв монах и патеводител, нека ви биде постојана инспирација и заштита во духовната борба. Молитвите на Митрополитот, на Старецот, на нашата света монашка заедница и на сите свети да бидат со вас на секој чекор!

Повеќе фотографии ќе најдете ТУКА

Православните христијани денес го одбележеуваат празникот Отсекување на главата на Свети Јован Крстител. Празникот посветен на погубувањето на св. Јован Крстител што секоја година се празнува на 11 септември (н.с.) во народниот говор се среќава под различни имиња: Св. Јован Сечиглав, Св. Јован Отсечен, Св. Јован Опсечен итн. Поради значењето на овој светец црквата овој ден го прогласила за пост.

Последниот старозаветен пророк Свети Јован е наречен Крстител затоа што го крстил Исус Христос во реката Јордан. Тој е наречен и Претеча што значи претходник, зашто со своето учење навистина му претходел на Исус, одел пред него, го повикувал народот на покајание и го најавувал доаѓањето на Спасителот. „Јас ве крштевам со вода, а тој што ќе дојде по мене ќе ве крсти со Дух Свети“, говорел Свети Јован додека го покрстувал народот. Многумина Јудејци доаѓале кај него за да бидат крстени, а многумина го почитувале како вистинскиот Спасител.

Јован сведочел дека Исус е синот Божји. „Он треба да расте, а јас да се смалувам! Кој доаѓа одозгора, тој е над сите, а кој доаѓа од земјата, земен е и како земен зборува. Кој доаѓа од небото над сите е“. (Јован, 3/30-31)

Почитувајќи го како најголем пророк, Црквата му посветила неколку празници во годината. Во христијанскиот календар се празнува денот на неговото раѓање (Иванден, 7.VII/24.VI) денот на неговото погубување наречен Отсечение главата на Свети Јован, потоа за голем празник се смета и денот кога Св. Јован го крстил Исуса во реката Јордан, Собор на св. Јован Крстител (денот по Богојавление 20/7.I.) на 24 февруари (с.с.) се празнува Првото и Второто, а на 15 мај (с.с.) и Третото наоѓање главата на Св. Јован кога таа е пренесена во Цариград итн. Така во христијанската вера Св. Јован е една од ретките личности покрај Исус и Пресвета Богородица кому Светата црква му посветила повеќе празници. Празникот Отсечение главата на Св. Јован Крстител е еден од петнаесетте големи христијански празници, а за подостоинствено празнување и за сочувство со страдањата на Св. Јован од страна на Светата црква одреден е строг пост. Во народниот говор, согласно некои дијалекти празникот се среќава со имињата Свети Јован Сечиглав, (како што го пишува М. Цепенков), Свети Јован Отсечен, Свети Јован Опсечен, некаде едноставно само Отсечение или Опсечение.

Оттука може да се види и значењето на овој лик во христијанската вера и воопшто во верувањата на нашиот човек. Во народниот живот и во народното верување Свети Јован е значаен и по тоа што тој го има кумството и побратимството, зашто како што се кажува во преданијата и како што се пее во песните, кога светците ги делеле функциите свети Јован ги добил кумството и побратимството. „Свети Јован – кумство, побратимство“, се пее во една песна од Дебарско.

Според светото предание Св. Јован и Исус биле блиски роднини, зашто мајката на Св. Јован Елисавета и била тетка на Марија, мајката на Исус.

Јован постојано ги проповедал позитивните животни принципи и жестоко го критикувал неморалот, лагите и развратот, кои во тоа време во Римската империја го достигнале својот врв. Посебно на удар на неговите критики бил управникот на Галилеја Ирод Антипа. Тоа е синот на стариот Ирод оној што наредил да се заколат сите деца во Витлеем, во времето кога требало да се роди Исус Христос, за со нив да биде погубен и Спасителот. Ирод Антипа бил оженет со ќерката на еден арапски кнез по име Арета. Но тој, таков поган каков што бил и од погано семејство, ја истерал својата законита жена и се оженил со својата снаа Иродијада, жената на својот брат Филип кој бил жив. Иродијада со себе ја довела и својата ќерка од првиот брак Саломија. Тоа не го дозволувале ниту законите на Мојсеј, а Јован жестоко го критикувал. „Не ти личи да ја земеш жената на брат ти“, му велел на царот. Затоа Ирод решил да му се освети. Се плашел да го убие зашто целиот народ го почитувал за пророк, но го ставил во затвор за да го заплаши.

Особено лута и осветољубива била Иродијада. И таа чекала прилика да му се освети. Еднаш кога Ирод организирал прослава на својот роденден со присуство на мноштво народ, меѓу кои и највидните државни првенци, кога обилно се пиело вино, кога се играло и пеело, одеднаш се појавила Саломија, ќерката на Иродијада, која што со својата игра толку го занесла Ирод што тој и ветил дека во тој момент ќе и исполни секаква желба, ќе и даде се што ќе посака, дури да се работи за половината од царството. Саломија не знаела што да посака, па отишла да се посоветува со својата мајка. Пакосната мајка што долго го чекала овој час веднаш и рекла да ја побара главата на Свети Јован. Кога Саломија тоа му го соопштила на Ирод тој се изненадил, но ветувањето дадено пред многу народ го обврзувало и морал да го исполни. За кусо време девојката ја имала на послужавник глава на Свети Јован која ја предала на својата мајка, а оваа пак не задоволувајќи се со тоа, му го бодела со игла јазикот што зборувал за нејзиниот неморал. Телото на светителот го зеле неговите ученици и го погребале, а главата пакосната Иродијада ја закопала на некое нечисто место, во дворецот на Ирод. Се плашела дека ако главата и телото бидат на едно место можело да се служи пророкот да воскресне. Меѓутоа една благочестива жена на дворот на Ирод не можела да трпи главата на пророкот да биде закопана на нечисто место, па ја откопала тајно, ја однесла во Ерусалим и ја погребала на Елеонската Гора. Царот Ирод кога разбрал дека Исус лекува болни воскреснува мртви и прави чуда, мачен од сопствената совест, си помислил дека пророкот Јован воскреснал. Некои мислеле дека тоа е пророкот Илија други дека е некој друг пророк, а царот Ирод бил убеден дека е токму Јован кому што тој наредил да му ја пресечат главата. Народот бил сведок дека сите што биле заслужни за погубувањето на пророкот ги стигнала заслужената казна. Ирод ја загубил битката со арапскиот цар Арета, таткото на неговата прва жена кој сакал да ја измие навредата и да ја поврати честа на својата ќерка. Бил испратен на заточение заедно со Иродијада, каде што во навреди и понижувања двајцата ги завршиле животите. И Саломија не останала неказнета. Таа се удавила во реката.

Подоцна некој богаташ се замонашил во Елеонската Гора и сакал да прави ќелија. Започнал да копа и нашол еден сад и во него една глава, а по Божја промисла имал сознание дека тоа е главата на Крстителот. Откако ја бакнал повторно ја закопал на истото место, а таа подоцна шетала од една рака во друга, била заборавана и наоѓана додека во време на царицата Теодора не била пренесена во Цариград.

Денот на погубувањето на Св. Јован Крстител со строг пост црквата го празнува на 11 септември (29 август според стариот календар) под името Отсекување (или Отсечение) главата на Свети Јован Крстител. Иако Свети Јован е погубен пред Пасха празникот е поместен на овој ден зашто на овој ден е осветена црквата што над неговиот гроб во Севастија ја подигнале светите цареви, како што ги викал народот царот Константин и неговата мајка, царицата Елена.

Значењето на Свети Јован Крстител. неговиот голем култ воопшто во христијанскиот свет оставил значајни траги и во традицијата на македонскиот народ. Па така како и другите празници посветени на овој светител и овој ден се празнува со многу внимание, со домашни, селски или поголеми свечености, со заеднички гозби (ортии) и сл. Народот на овој пост држи строг пост, не јаде не само мрсно, туку и риба и зејтин. Останало забележано дека на овој ден луѓето не јаделе ни лубеница, домати, црвено грозје и други продукти со црвена боја што потсетувале на крвта на светителот.

Во Гевгелиско празникот го викале Св. Јуван Посни, го сметале за тежок празник кога не смеело да се шие и да се пере облеката на децата. Тој ден свештеникот одел по куќите и светел вода. Постарите жени тој ден додека не го бакнеле крстот и леб не јаделе. Утрото домаќинката со српот сечела трева од која одбирала три страка коприва, ги врзувала со црвен конец и ги обесувала над влезната врата. За здравје на кровот ставале црвена преѓа.

Од друга страна пак, трагичната судбина на светителот раскажана во неговото житие оставила траги и во нашата раскажувачка традиција. Така на пр. во едно предание од Охридско запишано од Ефтим Спространов се раскажува:

„Имало некој цар и сакал да се женит за снаа си. Свети Јон не го остал и многу зборвел, за да не се сторит таква страмота. Тога царот го затворил во апцаана и го држел таму. Оваа снаа му – имала една ќерка ногу лична. Цароф је викнал еднуш да му поиграт едно оро – да му се покршит како ченѓија и је рекол: Ќе ти дам што ќе сакаш- едно царство да ми посакаш и то ќе ти дам”. Момичката отишла и је казала на мајка си. Та бидеешчем била лута на Свети Јона је рекла на ќерка си: Поиграј му и ко ќе ти речит, што сакаш да ти дам, ти да му речиш: Од Свети Јона глаата.” Оваа момичкава била ногу аџамија. Ко је рекол: Шо сакаш да ти дам, та му рекла: Од Свети Јона глаата. Не знаела клетата зашчо је рекла така мајка је. Тогај царот пратил џељати и на саатот му је пресекле. Во тепчишче је клале и је занесле горе. Е ама на Свети Јон веднуш му порасла друга“.

Таму каде што длабоката ноќ го остава својот мистичен плашт и каде што утрото пред очите твои полека се облекува во ранобудна светлина која денот ти го најавува; таму каде што нозете спокојно чекорат по меки патеки прекриени со златобојни лисја; каде јазикот милува повеќе тишината да ја слуша и устата со секој нов здив внатрешна молитва да твори – таму очите се восхитуваат пред глетката на созданието соотворено од премудриот и прекрасен Создател, таму духот човечки се радува и душата во умиление пребива; таму исправен стамено стои пред ветровите бурни, кои како со своето дување ги шепотат тајните на предците кои светилиште на возљубениот си Бог Му подигнале.

Под ова величествено небо, на овој прекрасен врв Голем Крчин (2341 мнв.), кој преку крстот што на него издигнат стои, сведочи за својата духовна сила, со благослов на нашиот Старец, епископот Антаниски г. Партениј, во смирена синовска љубов, на 3 септември, по деветти пат се отслужи Божествена Литургија.

Чекор по чекор, и оваа година голем број на љубители на висините, со срца полни надежи и копнежи, се искачија на овој величествен крстоврв. Собрани тука, во огромната прегратка на небото и жедни за примање на благодатната светлина, заедно ги издигнувавме своите мисли и молби, сплотени во една заедничка цел: оваа тивка благодат да не нè остави, туку секогаш да нè крепи и напојува со своите сили.

Бог да ги благослови сите учесници на овој прекрасен настан, нека ги благослови и крепи и нивните семејства и ближни, како и целиот народ Божји.

Повеќе фотографии од настанот ќе најдете во продолжение ТУКА