Откако Господ Исус Христос по Неговото свечено влегување останал во Ерусалим и околината , поточно на Маслиновата Гора и во Витанија, сега веќе дошол во Синагогата (еврејски храм) и таму почнал да поучува во параболи, односно со примери од секојдневниот живот кои имале длабока смисла, со настани од секојдневието (ДА ЗАПОМНИМЕ: параболата не е приказна, како што мнозина мислат), па секој требало да ја извлече пораката на оној што ја кажувал.

Токму на Велики Вторник Господ Исус Христос изговорил најмногу параболи во Ерусалим, бидејќи тие поучувања биле пред да започнат: предавството, прогоните, маките и страдањата, кога веќе не можел да поучува. Тоа се Неговите последни опомени пред да бидат извршени злосторствата врз Него. Тој ден е Неговиот последен ден за поука во храмот. Господ Исус Христос ги изрекол параболите за талантите и за Страшниот суд (Матеј 25,1-26,1); За воскресението на мртвите и За најголемата заповед (Матеј 22,15-46), како и За укорувањето на книжниците и фарисеите дури и пророштвото за разрушување на Ерусалим (Матеј 23,1-39), а една од поважните, на кои се темели читањето на Велики Вторник е ПАРАБОЛАТА ЗА ДЕСЕТТЕ ДЕВОЈКИ, односно за петте мудри и петте неразумни девојки.

Во овој ден се кажани и познатите зборови: „Царевото на царот, а Божјото на Бога!“ (Матеј 22,21). Освен тоа и двете најголеми заповеди за Љубовта. Најпрво љубовта кон Бога, а потоа и кон ближниот (Матеј 22, 34-40). Сите тие параболи и поуки биле насочени најчесто кон фарисеите и садукеите кои сакале да Го исмеат, но тоа не им успеало, а потоа и кон апостолите и обичниот народ.

Параболата за десетте девојки (Види: Матеј 25,1-13) е пример за тоа како треба ние да живееме, како треба да се трудиме и нѐ поттикнува на милост, а и воедно е поука за дочекување на достоен крај на нашиот живот, но и на почетокот на Второто Христово доаѓање. Што е најважно во оваа парабола? Тоа е девственоста и на двете групи девојки, петте мудри и петте неразумни. Иако девственоста Христос ја крева на пиедестал, сепак разумноста е таа која треба секоја душа да ја има за да може да добие спасение. Тие, разумните, имале садови со масло, а тоа се душите полни со милост и добродетели, а неразумните имале садови празни, без масло. Кога заспаа сите десет, односно заспивањето е умирање, смрт, дошол на полноќ (исполнетото време) младоженецот (Христос) и се отвориле вратите за да влезат на свадбата, но само разумните што имаа масло во садовите ги запалиле светилниците и влегле на свадбата. Неразумните останале надвор, затоа што барајќи масло за светилниците не влегле во времето подготвено за свадбата. Христос на крајот кажал дека младоженецот им одговорил: „Вистина, ви велам: не ве познавам!“ (Матеј 25,12)

Богоносните отци ја сместиле оваа парабола за Велики Вторник за да нè поучат секогаш да бидеме будни и подготвени да го дочекаме вистинскиот Младоженец, со добри дела и првенствено со милост, бидејќи не го знаеме денот и часот на крајот, токму како што Јосиф, со својот пример, нè учи да здобиеме целомудреност, а смоквата – секогаш да донесуваме духовен плод, а втората причина е затоа што Христос тогаш и ја кажал.