Како што започнаа претходните два дена, воедно и од Лазарева саботата, Црквата се сеќава на настаните кои се случија во последните денови од Христовиот живот на земјата и зема учество во истите со тоа што страда заедно со Него. Притоа, исто така во овој ден се сеќаваме на евангелските зборови: „По два дни беше Пасха“ (Марко 14,1). Односно, тука се зборува токму за денот среда, а во петокот навечер се започнувало со славење на Пасхата. Ние се сеќаваме на три настани, а тоа се: Последното претсмртно помазание на Господа во Витанија; заговорот на Јудејците за да го убијат Христа и предавството Христово од страна на Јуда за триесет сребреници.

За помазанието на Господа од страна на жената во Витанија сретнуваме напишано кај Матеј и Марко, но притоа имаме уште две други помазувања, така што светите отци тоа го опишале дека има три помазувања. Тоа се: помазанието од страна на Марија Магдалена (Лука 7,36-50); потоа ова помазувања од некоја за нас непозната жена (Матеј 26,6-13; Марко 14,3-9) и помазанието од Марија, сестрата Лазарева, кое се случило шест дена пред Пасха (Јован 12,1-8).
Сепак во црковната химнографија се сретнува тоа дека оваа жена била грешница и пристапувајќи до Христа барала простување на гревовите. Кај Марко е забележано следново: „дојде една жена со алабастерен сад со скапоцено и чисто нардово миро и, кога го искрши садот, го изли мирото врз главата Негова“ (Марко 14,3), притоа лицемерно велејќи оти тоа можело да се искористи за помош на сиромашните, тоа било причина Јуда да негодува, односно тој сметал дека останува без тие 300 денарии, а и апостолите негодувале кон овој случај, затоа што тоа било ретка појава да се помаза некој, односно само мртвите и пророците, царевите и свештениците.

Христос на тоа одговорил: „Зошто ја буните жената? Таа направи добро дело кон Мене! Бидејќи сиромасите ги имате секогаш покрај себе, а Мене Ме немате секогаш; таа, излевајќи го тоа миро врз телото Мое, Ме приготви за погреб. Вистина, ви велам: каде и да биде проповедано ова Евангелие, по цел свет ќе се прикажува тоа што го направи таа, за нејзин спомен“ (Матеј 26,10-13).

Предавањето Христово од страна на Јуда било добредојдено за фарисеите и садукеите кои сакале да го предадат и убијат Христа, а тоа е видливо во следниве стихови: „првосвештениците, книжни­ците и старешините народни се собраа во дворот на првосвештеникот, по име Кајафа, и се советуваа како да Го фатат Исус со измама и да Го убијат; но рекоа: ‘Само не на празникот, за да не стане бунт меѓу народот’“ (Матеј 26,3-5). Тој заговор бил намислен и претходно, но со Јуда се забрзала постапката.

Триесетте сребреници од Јуда биле не случајни, затоа што тоа било пророштво во Стариот завет, а воедно и продавање или купување на роб било токму 30 сребреници, а таа била токму цената за Непро­цен­ливиот. Со тоа Јуда самиот од апостол станал непријателот Христов.

Односно среброљубието го фрлило во пеколот, овој син на погибелта.
Поради тој настан на помазанието, на Велика Среда завршува варењето на миро (мирото е скапоцено миризливо масло кое се прави од масло и околу 33 (триесет и три) останати растенија и миризливи материјали) и свареното миро се собира во 12 алабастрени садови, што ги симболизираат 12 апостоли, а тоа се користи за Миропомазание (една од 7-те Свети тајни).

Во овие денови се пее и следниов светилен (црковна химна на Утрена Богослужба):
Твојата свадбена одаја ја гледам украсена, Спасителе мој, и облека немам да влезам во неа. Просветли ја облеката на душата моја, Дарителу на светлина, и спаси ме.